Öykü: Kırmızı Topuklular

"Ağlama Müzeyyen. Makyajın akıyor. Sulu boya tabloya benziyor yüzün sonra. Sil gözyaşını."

Buse Çetiner Üzer

Saat 7.30! Lanet alarmın çalıyor yine. Uyan Müzeyyen uyan! Kaldır koca kıçını hadi. Akşama kadar oturmaktan mayalı hamura döndün. Daha hazırlanacaksın. O muşmula suratına bir kilo makyaj yapacaksın. Bir ton para harcadığın kremler açamadı kırışıklıklarını. İçtiğin kolajen hapları bir boka yaramadı. Ah Müzeyyen ah... Ütüsüz elbise gibisin...

Yapma! Sürme o mavi göz farını. Dayak yemiş gibi oluyorsun sonra. Azıcık fondöten sür. Allık sür. Güneş görmemiş tenine renk gelsin. Varis çorabını giymeyi unutma. Numaralı lenslerini takmayı da. Kudret’i çift görüyorsun sonra.

Milletin hesabını kitabını tutarken ömrün geçti bir odada. Neyse ki Kudret vardı karşı masanda. Filinta gibi adam. Fantezilerinin kahramanı. Başka adam da gördüğün yoktu ya...

Çöpü almayı unutma çıkarken. Altından su damlıyor, bir poşet daha geçir. Bulaşıkları makineye yerleştir çıkmadan. Şıllık’ın boklarını temizle kumun içinden. Ha bir de kısırlaştır şu kediyi artık. Boş şişeleri topla salondan. Bir daha ondan içme yaramıyor sana.

Ağlama Müzeyyen. Makyajın akıyor. Sulu boya tabloya benziyor yüzün sonra. Sil gözyaşını.

Komşu kızının parfümünden mi aldın sen? Ay Müzeyyeen... Koku fıçısına düşmüş gibisin. Kendine çiçek göndermeyi de bırak artık. Ara çiçekçiyi iptal et.

Yapma, kıçını o kadar sallama yürürken. Yayık Müzeyyen derler sonra. Türlü türlü lakaplar takarlar insana. Adını söyleyen kalmaz valla.

Şu köşedeki pastaneden bir pasta al. İş arkadaşın Kudret’in doğum günü. Neden bozuluyorsun? İş arkadaşın değil mi? Kuru kayısıya döndün adamın gözünün önünde. Kaç yıl oldu Müzeyyen söylesene?

Demir kapı göründü. Aç yavaşça. Çorabın kaymış düzelt. Kalp atışlarını sustur. Kudret`e “günaydın” de. Şıllık’ ı anlat. Doğum gününü kutla. Karısı da pasta yaptırmıştır, ondan da ye bir dilim.

Yavaş yürü ayağın burkulacak. Bir de onunla uğraşacaksın sonra. İnatla giyiyorsun ya şu kırmızı topukluları da!..