"Şimdi hikâyemi anlatabilirim"

Çağdaş İrlanda edebiyatının önde gelen şairlerinden, şiirlerinde kişisel yaşantısından izler, gündelik hayat ve sıradan olayların yansımalarının yanı sıra erkek egemen toplumlarda cinsiyet ayrımcılığı nedeniyle ikinci cins sayılan, ötekileştirilen, belirlenmiş rollerle kendilerine büyük sorumluluklar yüklenen, din ve geleneksel ahlak baskısı altındaki kadınların durumuna odaklanan Eavan Boland'dan iki şiir. Şair Gonca Özmen'in çevirisiyle sunuyoruz.

Kayıp Ülke

İki kızım var.

Yeryüzünden tek isteğimdi onlar.

Neredeyse tek.

Bir karış da toprak istedim:

Tepelerin kuşattığı bir şehir. Şehirde bir nehir.

Halinden memnun bir ada.

Benim diyebilirim böylece. Bana ait.

Laf olsun diye değil.

Büyüdüler ve çok uzaktalar şimdi

Hafıza bile

göçmen oldu çıktı

başıboş dolaşıyor

aşkın manzara kisvesine büründüğü yerde:

Bir yer ki tepeler

bir çocuğun gözlerinin renginde

bir yer ki çocuklarım uzaklar, ufuklar:

Geceleyin,

uykunun eşiğinde,

Dublin Körfezi kıyısını görebiliyorum.

Sarp kayalıklarını ve granitten iskelesini.

Burayı, diyorum,

böyle mi görmüş olmalılar

açılırken posta gemisiyle alacakaranlıkta,

gölgeler düşerken

geride bıraktıkları

ve sonsuza kadar sevecekleri her şeye?

Sonra

Hayal ediyorum kendimi

karaya dönük küpeştesinde o geminin,

ararken bir elin son görüntüsünü.

Görüyorum kendimi

o suyun yeraltı dünyasında,

karanlık hızla girerken içeri ve

söylerken kayıp bir ülke için bildiğim tüm isimleri: