Öykü: Kadınlar

“Erkekler sadece kendilerini sever.”

A. Dilek Şimşek

“Dönmez.”

“Öyle mi dersin.”

“Öyle ya. Kaç hafta oldu.”

Genç olan başını denize çevirdi. Ayaklarını kuma soktu. Sıcak taneler, altın sarısı pırıltısıyla ne güzeldi. En son başbaşa kaldıkları yer. Yaşlı kadın biliyor muydu. Bildiği için sessizce oturuyor olmasın.

“Geleceğini söylemişti, işlerini yoluna koyunca.”

“İnandın mı.”

“Beni seviyor.”

Yaşlı kadın oturduğu yerden doğruldu. Ayağa kalkacak gibi oldu, vaz geçti. Sırtını dönüp dağlara bakmaya başladı.

“Erkekler sadece kendilerini sever.”

Genç kız başını ona doğru çevirdi, gözlerini kıstı. Ağzını açtı, konuşmadı. Yeniden denize bakmaya başladı. Bu sefer gözlerini acıtan bir buğu perdesinin ardından. Burnu yanmaya, kalbi sızlamaya başlamıştı. Göğsünün içinde bir balon patlamış da her yere yapışmıştı sanki.

Yaşlı kadın ses etmedi. Kızın karşına geçip oturdu. Getirdikleri sepettekileri çıkarmaya başladı. Yuvarlak bir esmer ekmek, iki salatalık, keçi yoğurdu, kuru et ve üzüm hoşafı. Yemek örtüsünü serip iki tabak koydu karşılıklı. Ekmeği böldü. Salatalıkları soydu. “Hadi,” dedi, “iki lokma bir şey ye.” Kız kıpırdaman oturuyordu. Elinin tersiyle gözlerindeki yaşı sildi. Derin bir iç çekerek teyzesinin ellerine sarıldı.

“Dönecek.”

Tam o sırada denizde bir yunus göründü. Ardından bir tane daha. Bir anda birbirini kovalayan yunuslarla doldu deniz. Dalgaların üzerinden atlayıp kıyıya doğru yaklaştılar, kız öndekiyle göz göze geldi. Yunus gülüyor, başını sallıyordu. Yaşlı kadın yunusları seyre dalmış seslendi.

“Sabah geldiğimiz iyi oldu bak.”

“Evet,” dedi kız, “dönecek demiştim sana.” Yüzü gülüyordu.