Öykü: Neden bilinmiyor ama herkes susuyor

"İnsanlar, bahçelerde yankılanan bu haykırışları merak etmeden gürlüyor. Sussun köpek, neden böyleymiş, insanı neden bir şey yapmazmış. Kafaları şişermiş. Yetermiş."

Deniz Yenihayat

Çat! Kapı üstüne kapandı. Artık bahçede ve yapayalnız. 

Bloklarca yan yana bitişmiş apartmanların arka bahçelerinden birinde, kısılı kaldı köpek. Nedenini bilmiyor, korkuyor ve bekliyor.

Yardım gelmedi. Günler geçti ama o insan geri gelmedi. 

Tansiyonu yükseliyor şimdi, tedirgin ve kaygılı.

Tık tık tık.

Damarlarının içinde yükselen bir kızgınlık.

Hov. Tek bir serzeniş önce.

Hov. Hov. Sesi yükseldikçe kafalar çıkıyor balkonlardan.

Çık çık çık. Arka bahçelere açılan pencerelerden tenkitler düşüyor bahçeye.

Hov. Hov. Hov. Kaygısı hoyratlığa dönüyor. Herkes çok tepkili.

Bu iri köpek günlerce havlayacağını hiç düşünmezdi. Bazen yoruluyor ama durmuyor.

Sesi bahçelerde çınlıyor. Yan yana bahçeler, iç içe hayatlar, dışarıyı kabullenemeyen zihinler. Hepsi duysun! Bu köpek buradan gitmek istiyor!

Hov. Hov. Hov.

Bir titreşim başlatıyor her haykırış. 

Ağaçların arasından kıvrılan su boruları titreşiyor. Metaller zangırdıyor. 

HOV! HOV! HOV!

Evlerin temeli ürperiyor. İnsanlar, bahçelerde yankılanan bu haykırışları merak etmeden gürlüyor. Sussun köpek, neden böyleymiş, insanı neden bir şey yapmazmış. Kafaları şişermiş. Yetermiş.

Ama fark etmiyorlar ki her havlayışında komşu zihinlere mikroskobik mayınlar döşüyor köpek. İsteyerek yapmıyor ama korkusu fonetik bir saldırıya dönüştü. 

Sadece bununla kalmayacak. Kulaklar çınlayacak, kaslar gerilecek, o görünmez rezonans alanı, köpeğe katlanamayan bu insanların sinir sistemlerine sirayet edecek. 

Aylarca susmadı köpek, sabah akşam havladı. Arka bahçelere bakan pencerelerin sakinleri de sakin kalamadı. Nerede bunun insanı? Neden icabına bakmadı? 

Peki, köpek aç mı? Pek sayılmaz. Üzerinde anlayamadığı bir dirayet var. Dayanıyor. Ama susmuyor.

HOV! HOV! HOV!

Neden kimse yardım etmiyor. Hepsi neden köpeğe kızgın? Üzerine atılan şeyler var; gazeteler, bir melamin sürahi, eften püften bir yastık. Yeter ki sussun. 

Susmayacak. Artık bir karşılığa dönüştü. Bunu onlar istedi. 

HOV! HOV! HOV!

Bazıları balkonunda oturmuş kahvaltı ediyor, her zeytin çekirdeği köpeğe zulüm diye aşağı atılıyor. Bakarsın yutar da susar? 

Günlerce gecelerce havlıyor köpek. Hala yalnız, hala anlayamıyor herkes neden böyle? 

HOV! HOV! HOV!

Köpek havaya fırlattığı her titreşimle, bu acayip insanların bastırdığı tüm ayıplar faş oluyor.

İnsanlar köpekten bıktıkça uykuları kaçıyor. Uyuyabildiklerinde rüyaları karışıyor. Uyandıklarında kendi utançlarıyla baş başa kalıyor. İnsanlar kendilerine değil, köpeğe kızıyor.

HOV! 

Stres artıyor.

HOV! 

Rezonansla karanlık artıyor.

HOV!

Temeller titriyor, atomik düzeyde. Kimse anlamıyor. 

Kulakları çınlıyor. Bilmedikleri, köpeğin yükü.

HOV!

Bir şeyler değişiyor. Göze görünmeyen, içten duyumsanan şeyler. Havanın içinde çok ince bir çatlak açılıyor. Her havlama, her titreşim, bu çatlağı biraz daha genişletiyor. 

Apartman blokları bahçelerinden vazgeçmiş. Pencereler sımsıkı kapanmış. Köpek susmuyor. Daha da yükseliyor sesi. Her dama sızıyor. Herkese bulaşıyor. 

İnsanlar kulaklarını kapatıyor. Şimdi köpeği ciddiye almaya başladılar. Korkuyorlar. İç kulaklarında metalik bir uğultu, dillerinde paslı bir tat beliriyor. 

Her duyan, birer birer bedenlerinden çekiliyor. Şaşırıyorlar. 

Bu duygusal basınç. Bu şok dalgası. Evlerin içlerindeki karadelikler. Titreşiyor.

HOV! HOV! HOV!

Elektrik kabloları çıtırdıyor, balkonların demirleri ince ince inliyor. Her havlamayla birlikte bu görünmez basınç yükseliyor, bahçelerin tamamı, üstlerindeki insanlarla birlikte bir balon gibi şişiyor, şişiyor ama patlayamıyor.

HOV! HOV! HOV!

Uğulduyor. 

İnsanların yüzüne yüzüne. Yüzleri çözülüyor. 

Köpek ne istiyor? İnsanlar neye çıldırıyor? İçine gömüldükleri suçlu sırlar tek tek açığa mı çıkıyor?

BAK! 

Bilinçler kayboldu. Bedenler flulaştı. Zihinleri kapandı. 

HOOOOOOOOV.

O sabah havlama uzun ve keskin tek bir yankıya dönüştü. Hava onunla kıvrıldı, ışık kesildi ve bahçeye bakan herkes sessizce kayboldu. Ne çığlık, ne iz. Yalnızca köpek kaldı. O da sustu.